Powrót po długim czasie do domu nie był męczący, tak jak to odbywało się w drugą stronę, do kraju obcego, nieznanego. Co prawda bywał z ojcem na delegacjach, jednak nie trwało to długo. Oparłszy łokieć, obserwował zza szyby samochodu znudzonych przechodniów, nowoczesne budowle i zakorkowane ulice.
Wracali właśnie z lotniska. W porównaniu z czasem spędzonym w samolocie, obecny czas jazdy zdawał się trwać nieskończenie długo. Co chwila wzdychał ciężko, zamykając oczy i słysząc klaksony innych pojazdów.
- Proszę się nie martwić. Zaraz będziemy z powrotem. - Zapewnił kierowca melodyjnym głosem zgranym z piosenką dochodzącą z radia. Pogwizdywał cicho, a kiedy wymagała tego sytuacja trąbił, co również wydawało się specjalnie wykonane do muzyki.
Pan Irie mruknął coś cicho pod nosem i znów schował głowę za gazetą.

Nie minęło pół godziny, kiedy samochód zjechał z asfaltu na żwirową dróżkę, mijając pana Toshiro. Ten skłonił się nisko i ruszył, by zamknąć bramę.


Shin wyszedł z samochodu.
Była zima, choć podwórze nie było zasypane dużą ilością śniegu, to jednak rekompensowała to temperatura. Skrył twarz w szaliku, a z jego ust uniosła się para, która szybko rozmyła się w powietrzu. Schował ręce w kieszeniach płaszcza.
Nie czekając na ojca, poszedł w kierunku drzwi wejściowych, a wewnątrz czekała już na niego cała służba. Pokojówki przywitały go skłonieniem się. Odebrały od niego ubrania i zaproponowały filiżankę gorącej kawy, pytając jednocześnie o podróż. Z racji tego, że chłopak dawno nie kosztował robionego przez ich kucharza napoju, nie odmówił.

Mimo iż spędził ponad trzy miesiące poza swoim domem, kiedy tu wrócił, zdawało mu się, że ta zagraniczna wyprawa, była jedynie malutką cząstką z jego życia. Może sprawiło to to, że nie było czasu, żeby się tam nudził. Jego ojciec co chwila zabierał go gdzieś. Czasem Shin zastanawiał się, czy to nie aby forma kary dla niego, żeby nie miał nawet czasu, by kontaktować się z innymi. Czasem tylko, głównie wieczorami, spędzał czas, spacerując ulicami miasta, które zdawało mu się emanować radością z życia, żywiołowością. W przeciwieństwie do tak spokojnego miasta, gdzie mieszkali, gdzie każdy przechodzień spuszcza głowę na widok mijającej cię osoby. Spędzając tam czas, postanowił sobie, że kiedyś zabierze tam Karin. W podzięce za to, że udało jej się wyciągnąć go z tej szarości zwanej monotonią.
Chwilami chciało mu się śmiać. Był synem wielkiego, sukcesywnego biznesmena, mieszkał w dużym domu, ze służbą, mógł robić co chce, kiedy chce i nikt nie pytał go o powód, a mimo to w jego życiu pojawiło się coś takiego jak znużenie. Możliwe, że każdy kiedyś tego doświadczał, jednak to było dla niego zaskakujące, jak łatwo można popaść w monotonię i czasem jej wręcz nie dostrzec.
Dlatego też chciał podziękować Karin za to, że pozwoliła mu poznać uroki innego życia. Poza zapachem pieniędzy.
Musiał również sobie przyznać, że podczas tych trzech miesięcy miewał uczucie marności. Nie wiedział co ze sobą zrobić, nawet jeśli zaraz miał jechać z ojcem na spotkanie. Zrozumiał, że to tęsknota i ciekawość, co w tej chwili robi Higomi. Nie miał jednak odwagi do niej zadzwonić. Czasem tylko pisał do niej smsy, żeby zorientować się co u niej.

Nie dziwnym więc był fakt, że niedługo po przyjeździe postanowił znów pojawić się w szkole. Nie powiadomił o tym ojca, chociaż wiedział, że tym razem musiałby się zgodzić na uczęszczanie. Kiedy znajdowali się w Tajwanie, ojciec postawił Shinowi warunek, że może uczęszczać do szkoły, jeśli tylko po jej zakończeniu wyjedzie z nim za granice. Na stałe, gdyż lepiej powodzi mu się interes za granicą. Chłopak przystał na to jedynie dlatego, żeby móc chodzić do liceum. Jednak nie miał zamiaru wyjeżdżać. Czuł się tu dobrze i mógłby nawet zamieszkać tu sam, byle tylko nie musieć zmieniać miejsca zamieszkania.

Właśnie szedł holem. Kiedy tylko tu się zjawił, znów powróciła ciekawość, co się działo pod jego nieobecność. To prawda, polubił to miejsce, nawet jeśli nie było w jego stylu. Uniósł głowę, kiedy w tym samym momencie poczuł silne uderzenie i hałas rozsypujących się książek. Shin doszedł do siebie, potrząsając głową, a widać osobę przed sobą, nie mógł uwierzyć w to co się stało.
- Karin? - schylił się do niej, zbierającej atlasy i sięgnął po kilka z nich. - Mam wrażenie, jakbyśmy się znowu spotkali pierwszy raz.
Spojrzał na jej zapeszony wzrok, podając jej zebrany stosik.
Nie sądził, że spotkają się w taki sposób, który przywiódł wspomnienie pierwszego ich spotkania, jakie odbyło się niekoniecznie w miłej atmosferze.

Ostatnio edytowany przez Shin (2013-10-26 21:54:29)

Chłopak skinął głową i oddał Karin atlasy, które przetrzymywał w swoich dłoniach. Ich nagłe spotkanie było dla niego taką niespodzianką, że nie zdawał sobie sprawy, iż ciągle je trzymał.
Dlaczego tak się zaskoczył?
Przez całą drogę powrotną wyobrażał sobie ich spotkanie. Przyjeżdża do niej niespodziewanie, albo dzwoni, by spytać, co dzisiaj robi. Jednak dzisiaj, mając w pamięci ich pierwsze spotkanie, jego wyobrażenia zeszły na dalszy plan.
Rzucił okiem na książki, które dziewczyna już pozbierała i trzymała w dłoniach.
- Chyba się gdzieś teraz spieszysz... - odparł z nieukrywanym zawodem w głosie. - To nie najlepszy moment na rozmo-
Zdanie urwał dźwięk jego telefonu. Spojrzał jeszcze raz na Karin i oddalił się, odbierając połączenie.

Shin przytaknął i odwrócił się. Spodziewał się zobaczyć oddalającą się sylwetkę Karin bądź jej zupełny brak, kiedy jednak zobaczył, że czeka na niego, spojrzał na nią z uwagą. Przez chwilę oboje mierzyli się wzrokiem.

- I pamiętaj, co ci powiedziałem.
- W porządku.

Nie czekając na pożegnanie, rozłączył się i schował telefon do kieszeni wewnątrz marynarki. Odkąd wyjechał na delegację z ojcem, nie rozstawał się ze swoim garniturem, więc przywykł do ubierania się jak syn biznesmena nawet w takich błahych sprawach, jak szkoła.
Wrócił do dziewczyny.
- Mam coś dla ciebie - odparł pokrótce i pociągnął ją za sobą bez większych wyjaśnień.
Rzucił jeszcze okiem na trzymane przez nią atlasy i pewnie ruszył korytarzem, rozglądając się dookoła. Stanęli przed salą, w której odbywały się zawsze zajęcia z geografii. Uśmiechnął się znacząco do Karin i odebrał od niej atlasy. Następnie zapukał do drzwi i wszedł do środka.
- Dzień dobry - ukłonił się nieznacznie i podszedł do oniemiałego nauczyciela, która właśnie wykładał uczniom lekcję, by oddać książki. - Czy mógłbym pożyczyć jedną z uczennic... do końca zajęć?
W tym samym momencie Karin wychyliła się zza wpół otartych drzwi. Starszy mężczyzna zlustrował ją wzrokiem.
- Jeżeli tylko dyrektor wyrazi zgodę... ja nie mam na to wpływu, póki nie uzyskam zgody rodzi-
Nie dokończył, ponieważ chłopaka już nie było. Mimochodem rzucił podziękowanie i zniknął tak szybko, jak też się pojawił.
Uczniowie spojrzeli w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stał Shin. Dziewczyny spojrzały na siebie porozumiewawczo, niektóre zaczęły w podekscytowaniu ze sobą rozmawiać.
Dalsze zajęcia wydały się jakby ciekawsze...

Oboje skierowali się w stronę drzwi wyjściowych. Widząc zdezorientowaną minę Karin, pocieszył ją.
- Załatwię to, więc się nie martw. - Uśmiechnął się do niej.
A dawniej nie sądził, że uśmiechnie się jeszcze kiedyś szczerze.

Ostatnio edytowany przez Shin (2013-10-29 13:39:09)

Shin zaśmiał się cicho, owijając szczelniej szyję szalikiem. Jego oddech przybrał kształt białej chmury i owionął jego twarz wraz z podmuchem wiatru.
Miał wrażenie, jakby świat się nagle zatrzymał, a jedyni osobami, które tego nie odczuły są oni sami. Schował ręce w kieszeniach płaszcza.
Jakie to zabawne, że czas, który spędził poza domem, z dala od Karin wydał się nagle taki odległy. Jakby trwał jedynie krótką chwilę.
Jakby zupełnie go nie było.
Nie potrzebował słów, żeby znów poczuć tę więź, jaką udało im się zbudować w ich krótkiej znajomości. Wcześniej, choć wyobrażał sobie ich ponowne spotkanie, kiedy on miał ją przeprosić za brak odzewu, teraz straciło to sens, kiedy zrozumiał, że ona go rozumie.
A może tylko mu się wydawało?
Pocierając zziębnięte dłonie, spojrzał na budynek szkoły. Następnie zwrócił wzrok na dziewczynę.
- No nie powiesz mi chyba, że pod moją nieobecność siedziałaś grzecznie w szkole? Przez naszą znajomość nie zdążyłem cię jeszcze rozeźlić?
Uśmiechnął się z udawaną wątpliwością na twarzy.
- No dobrze. - Chwycił ją za rękę skrytą w rękawiczce. - Co powiesz na gorącą czekoladę?