Przez ostatnie dwa tygodnie w domu rodzinnym panował sajgon, urządzanie nowego domu i przewożenie mebli i innych szpargałów. Na początku ta mała przeprowadzka wydawała się dla niej przyjemnym zajęciem, lecz z czasem i natłokiem obowiązku była męczarnią.  Mariko siedziała właśnie za kierownicą samochodu, mając nadzieję na szybkie dotarcie do nowego domu.  Na tylnim siedzeniu i w bagażniku przy każdym szybszym manewrze rozlegał się głos przesuwanych pudeł i walizek. Dziewczynę dzisiaj czeka jeszcze kilka obowiązków, a mianowicie rozlokowanie swojej garderoby.  Chwilę później wjechała na obrzeża miasta a z oddali widniał dom, których dobrze znała. Często tu przyjeżdżała, jako mała dziewczynka z rodzicami do dziadków. Teraz jej dziadkowie już nie żyją a dom został wyremontowany i odnowiony od środka. „ Rodzinne niedzielne obiadki, co. Tak to były czas.”  Mruknęła i uśmiechnęła się pod nosem. Zaparkowała na placu i wysiadła z samochodu, przeciągnęła się leniwie po długiej podróży. Wyprostowała się i oparła ręce na biodrach, spojrzała na mały domek, który stał przed nią w całej swej okazałości.
-I pomyśleć, że spędzę tu kolejne moje 3 czy 5 lat życia. –Uśmiech, który jeszcze przed chwilą malował się na jej twarzy znikł.

Mariko była szczęśliwa, że zamieszka w domu z, którego ma tyle miłych wspomnień, lecz z drugiej strony będzie w nim sama, całkiem sama. Bała się tego, ale wiedziała, że w każdej chwili może liczyć na swoich rodziców, którzy i tak mają teraz pełne ręce roboty. Mama pracuje i opiekuje się małym 3 letnim synkiem Tomim a tata całymi dniami siedzi w pracy lub pracę przynosi do domu. Więc, dziewczyna uwielbiała, gdy weekendy spędzali razem rodzinnie.

Kilkoma szybkimi skokami po schodach znalazła się przed drzwiami, chwilę później była już w środku. Skierowała się do kuchni by napić się szklanki zimnej wody po podróży, gdy usłyszała, że w pokoju ktoś jest. Serce jej zamarło. Małymi kroczkami skierowała się do pomieszczenia.
- Halo, czy ktoś tu jest.? – Zaczęła drżącym głosem.
Rozejrzała się niepewnie po mieszkaniu, gdy za drzwi wybiegł nieudolnie mały Tomi przyklejając się od razu do nogi dziewczyny.
-Tomi….?? Co ty tutaj robisz?- Rozejrzała się jeszcze raz po mieszkania później spojrzała na brata.- No dobra, możecie już wychodzić synek już was zdradził.
Wzięła małego na ręce i szybko przemaszerowała do drugiego pokoju. Gdy tylko przekroczyła próg mieszkania rozległy się gromkie brawa i okrzyki.
-Witaj kochanie w domu.
-Haha napędziliśmy ci trosze strachu.
Mariko roześmiała się na widok mamy i taty.
-Haha, tato nawet nie wiesz jak bardzo mnie przestraszyliście. Mamo proszę, to chyba wasza zguba. –Podała Tomiego mamie.
-Widzisz, ty mały łobuzie. Przez ciebie twoja siostra nas znalazła, choć dam ci kanapeczkę, co?
-Łobuz, łobuz.- rozległ się śmiech małego.
-Rozumiem, że masz kilka bagaży jeszcze w samochodzie.- Rozległ się głos ojca.
-Tak, moje ubrania i jeszcze troszkę takich drobiazgów. – Uśmiechnęła się.
-To, choć szybko wniesiemy rzeczy i idziemy na pyszne kanapeczki twojej mamusi.
Zeszli do samochodu i wnieśli wszystkie pudła z walizkami. A następnie zrobili napad na kanapki.  Panowała wesoła atmosfera, a mały jak zawsze na psotnika przystało nie dawał o sobie zapomnieć.
-Tomi, nie wkładaj paluszków do nosa. To nie ładne i bee.- Mama wytarła mu nosek i łapki.
-Ale ja mam taką dziką koziche. Mały znów wsadziła palec do nosa.
Wszyscy popatrzyli na siebie i ryknęli gromkim śmiechem.  Tomi zawsze potrafił rozśmieszyć ich do łez. Posiedzieli jeszcze chwilę i nadszedł czas na podróż powrotną.
-No nic kochana, będziemy się zbierać. Ty musisz jeszcze troszkę się tu rozgościć. Wpadniemy w weekend.- Tata podniósł się z fotela.
-Dobrze, będę czekać z niecierpliwością.  Ja muszę iść dzisiaj jeszcze do dziekanatu odebrać mój indeks.

Pożegnali się, a mały Tomi starał się dać buziaka w miarę swych możliwości. Odprowadziła ich do samochodu, który stał z tyłu domu. Mały przykleił się do szyby od strony wewnętrznej, co znowu wywołało śmiech. Pomachała i zamknęła bramę.  Zrobiło jej się troszkę smutno. Popatrzyła w niebo, które zaczęło przybierać szarawe odcienie chmur zapowiadających deszcz. Wskoczyła szybko do domu po parasol i torebkę, zamknęła drzwi i skierowała się w stronę uczelni.