Keichi, korzystając z nieobecności Shina, stwierdził, że bardzo chętnie spędzi dzień u boku Karin. Pociągnął ją więc za sobą do miejsca wyznaczonego przez nauczyciela.
- Nie martw się, zaopiekuję się tobą - uśmiechnął się do dziewczyny, unikając tym samym wzroku Yoru.
Może i nie była z tego zadowolona, ale na pewno nie może teraz się przeciwstawić. Przecież działają razem, ale czasem ta współpraca wymaga osobnej pracy.

Postanowił nie wracać na śniadanie, dzwoniąc tym samym do obsługi po przyniesienie jedzenia do jego pokoju.
Niedługo potem zjawiła się służąca z wózkiem na kółkach, gdzie znajdował się zastawiony pełnymi naczyniami blat. Zlecił kobiecie wypranie ubrania i odesłał ją.
Po głowie wciąż błądziły słowa Karin i Yoru, których nie potrafił zrozumieć. Co też miały na myśli? Kłamstwa? Ale jakie kłamstwa? To prawda, że jego życie jest jednym, wielkim kłamstwem i bzdurą, jednak w tej chwili nie przypominał sobie, żeby ukrywać coś przez dziewczynami. Tym bardziej przed Yoru, z którą nawet nie rozmawia.
Czyżby to miało związek z przeszłością jego i Keichiego? Ostatnio Karin pytała go o to. Powiedział jej przecież. Co prawda w okrojonej wersji, jednak powiedział jej prawdę.

Jego rozmyślania przerwał dźwięk telefonu. Zorientowawszy się, że trzyma w powietrzu w dłoni widelec, na którym znajdował się już ostudzony kawałek naleśnika, podniósł się z krzesła i skierował się do półki, na którym brzęczała komórka.
- Tak? - odparł bez emocji.
- Z tej strony pan Takumi - nauczyciel z liceum i jednocześnie współorganizator wycieczki. Zdążyłem zauważyć, że nie było pana na śniadaniu, więc chciałbym pana poinformować, że godzinę po śniadaniu zorganizowane są podchody czyli wędrówka po lesie. Byłbym wdzięczny, jeśli zjawiłby się pan choćby nawet jako uczestnik. Ciężko jest nam - dwóm nauczycielom - zebrać tylu uczniów. Tym bardziej, że pani Uekiya musiała pilnie wyjechać w sprawie naszego powrotnego transportu.
- Dobrze, w porządku. Tylko odnośnie transportu - czy nie wszystko było już załatwione przed wycieczką? Mój ojciec...
- Najwyraźniej nie wszystko. Ale proszę sie tylko o to nie martwić. Jeśli nie pański ojciec, a wierzę, że jest mocno zapracowany, to ktoś inny, prawda? - zaśmiała się osoba po drugiej stronie.
- ...Tak. - Nie wiedząc co powiedzieć, jedynie przytaknął i odłożył słuchawkę.
Co jak co, ale ostatnio jego ojciec nie ma nic innego do roboty, jak tylko pilnować synalka, żeby nie wdawał się w towarzystwo biednych ludzi.

Przebrał się dość elegancko, jak na wyprawę po lesie, jednak dopiero teraz doszedł do wniosku, że nie wziął ze sobą żadnych luźnych ubrań. Właśnie schodził po schodach na parter, kiedy zdążył zauważyć już sporą grupę uczniów zbierających się wokół nauczyciela.
Schodząc z ostatniego schodka, dostrzegł Karin, a obok niego idącego Keichiego. Co jak co, ale ten widok wprawił go w niemałą złość.
Nie zwracając uwagi na dostrzegające go i wytykające kolejno osoby, poszedł w ich stronę. Zjawiając się u boku tej dwójki, złapał Karin za rękę i odparł z niezwykłą uprzejmością:
- Wybacz, Keichi, ale musimy sobie z Karin wyjaśnić kilka rzeczy i byłoby mi niezwykle miło, gdyby dzisiaj towarzyszyła mi w tej wyprawie.
Uśmiechnął się sztucznie i pociągnął dziewczynę za sobą.

Dla Keichiego ta scena tak szybko przemknęła mu przed oczami, że nie był w stanie w jakikolwiek sposób zareagować. Jedyne co poczuł, to nagły brak obecności Karin obok niego.
Chwilę potem nieobecność tą wypełniła Yoru, która mamrotała coś do niego, czego on nie do końca mógł zrozumieć.
Dochodząc co wniosku, co właśnie zaszło, naszło go zdenerwowanie i irytacja. Jednak za chwilę zachciało mu się śmiać. To było tak trudne do opanowania, że nie mógł powstrzymać śmiechu cisnącego mu się na usta.
Podobała mu się ta zacięta walka.

Keichi odsłuchał nauczyciela. Kiedy ten skończył, chwycił Yoru za nadgarstek i pociągnął ją za sobą. Wśród tłumu odnalazł parę Shina i Karin. Podszedł do dziewczyny.
- Pamiętaj, że jakbyś się zgubiła, to zawsze możesz i po nas zadzwonić - szepnął w jej stronę, pochylając się do poziomu jej twarzy.
Następnie stanął za nimi.
Nauczyciel zaczął rozdawać mapy, co zajęło mu dość sporo czasu. Kiedy obszedł już wszystkich i każda para była posiadaczem kawałka papieru, odezwał się ponownie.
- Mamy na naszą zabawę czas do obiadu, jeśli jednak nie wszyscy zdążą na czas, poczekamy na was...
Keichi, korzystając z nieuwagi Shina, sięgnął ręką do jego plecaka, gdzie chłopak schował mapę. Na jego szczęście, a na nieszczęście Iriego, wstawała z kieszonki, co ułatwiło mu dobranie się do jego papierka.

Wszędzie było pełno ludzi którzy krzyczeli z wzajemnym przepychaniem się. Chwyciła się za boki i wypuściła głęboko powietrze.I nikt inny poza mną nie ma pary. Posmutniała. Lecz w pewnym momencie poczuła, że ktoś chwycił ją za rękę i pociągnął do przodu.
-Nie martw się, zaopiekuję się tobą.
Karin zobaczyła, że to Keichi. W pewnym sensie była szczęśliwa, że ktoś o niej pamięta, ale z drugiej czuła pewną pustkę, której obecność Keicheigo nie mogła załatać.
Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie do chłopaka.
Czuła, że wraca jej dobry humor.  Dzień zapowiadał się słonecznie, tylko delikatny wiatr dawał o sobie znać. Chmury jak białe owieczki przemierzały bezkres nieba, jakby miały jakąś tajemniczą drogę nie widoczna dla ludzkiego oka. Karin się rozmarzyła. Już dawno nie była taka wesoła, wydawało by się, że nic tego dzisiaj nie da rady zepsuć. A jednak.

Idąc dalej na miejsce zbiórki, dziewczyna poczuła mocny uścisk na swojej ręce. Lecz to nie był Keichi.
- Wybacz, Keichi, ale musimy sobie z Karin wyjaśnić kilka rzeczy i byłoby mi niezwykle miło, gdyby dzisiaj towarzyszyła mi w tej wyprawie.
Karin stanęła w osłupieniu. To Shin. Kurde....
Jego oczy migotały iskierki, był poważny i pewny siebie. Chciała uwolnić swoją dłoń, lecz chłopak był
oporny i nawet nie pozwolił się jej zatrzymać.
Jest strasznie zły, pewnie znowu zrobi mi jakąś awanturę, ale tym razem to moja wina. Ale, ale ... on mnie okłamał.
Spuściła głowę w dół, nawet już nie słuchała tego co mówił do grupy nauczyciel. Odebrała tylko prowiant który wrzuciła do plecaka. Spojrzała na Shina który stał przed nią. Jego twarz była poważna, bardzo poważna.
Usłyszała jeszcze jak Keichi mówił do niej że w razie zbłądzenia może do nich dzwonić. Karin w geście odpowiedzi tylko pokiwała głową z zrezygnowanym uśmiechem.

Chwilę później byli już na trasie wycieczki.

Wszyscy uczniowie zaczęli rozchodzić się na tor własnych szlaków podróży, tylko Karin i Shin tkwili w tym samym miejscu. Co jest, dlaczego nie idziemy. Specjalnie mnie tu zaciągnął bym z nim szła, w on pogrywa. Dziewczyna się niecierpliwiła. Miała dosyć chłopaka, w szczególności po tym jak ją tak perfidnie okłamał, zrzucił całą winę na Keichiego, a tak na prawdę to on był wszystkiemu winien. Karin stała za chłopakiem z założonymi rękami wpatrzona w jego plecy. Miała ochotę podejść do niego bliżej i potrząsnąć nim by się obudził. Lecz Shin obrócił się i bez jakiegokolwiek słowa skierował się na drogę rozpoczynającą ich podchody, dziewczyna ruszyła za nim lecz trzymała się kilka kroków tuż za jego osobą, nie miała ochoty rozmawiać z nim na jakikolwiek temat.
Po chwili weszli w las, gdzie już wszędzie rozpościerały się drzewa zasłaniające swymi koronami promienie słoneczne. Zwierzęta na krótką chwilę zamilkły, pozwalając delikatnemu powiewowi wiatru poruszać bezszelestnie liśćmi. Wszystko wydawało się takie inne, piękne. Karin wciąż nie odezwała się ani słowem w stronę postaci idącej przed nią. Zawsze mnie oskarża i kłamie i myśli że będę szczęśliwa idąc z nim na wycieczkę. Chyba kpisz.. W środku w dalszym ciągu pałała ogromnym żalem i złością do chłopaka. Czuła, że zawiodła się na nim.
Ze swoich przemyśleń wybił ją głos Shina.
- Tutaj często spędzałem czas... sam... ..gdy byłem mały.
Stanęła, widziała teraz jego tęczówki, które patrzyły na nią inaczej niż zawsze. Wydawało się że, wypowiada te słowa z cierpieniem i tęsknotą za czymś czego już nie ma. Jego spojrzenie mówiło to samo. Dziewczyna czuła, jak cała złość z niej ulatuje. Widziała w jego oczach coś, czego jeszcze nigdy wcześniej nie odsłonił przed nią.
Mimo tego, dalej kroczyła za Shinem bez słowa, ale już z łagodniejszym nastawieniem. Wcześniej miała ochotę wykrzyczeć mu wszystko i nieźle zjechać za to co zrobił, a teraz chciała wiedzieć powód dlaczego tak uczynił.
Chłopak znowu przystanął, ale już nie odwrócił się w stronę Karin.
- Jak tylko ja będę się odzywać, mogę nie usłyszeć jak gdzieś zaginiesz albo ugrzęźniesz... 
Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem, i szybkim krokiem podeszła do Shina. Stanęła na przeciw by dobrze widzieć jego twarz.
-Pewnie i tak by ci to było na rękę. Z pewnością  znowu kłamiesz.-Jej słowa były wypowiedziane bez jakichkolwiek uczuć.
Odwróciła się tyłem i skierowała się przed siebie. Wyłączyła się całkowicie. Widzisz Shin, nawet tego nie zaprzeczysz, jesteś kłamcą.  Wybacz, ale nie mogę ci ufać...
Szła dalej zamyślona, nie słyszała nic oprócz dźwięków myśli harcujących w jej głowie. Nie zauważyła, że w pewnym momencie kończy się grunt i jest mały spadek, ponieważ wybierano z tego miejsca ziemię. Straciła równowagę i upadłą turlając się przez część drogi. Obraz wirował jej przed oczami. Pierwszą wyraźną rzeczą jaką zobaczyła ta były pędy paproci w których teraz leżała.

W stanie oszołomienia leżała jeszcze przez chwilę, słyszała tylko zagłuszający dźwięk. Była to cisza w której zdawało się, że wszystko krzyczy. Usiadła i złapała się za głowę. Momentalnie znalazł się koło niej Shin.
- Żyjesz?
Spojrzała na niego a następnie na siebie. Była trochę pobijana i miejscami brudna, ale nie czuła nic niepokojącego. Chłopak zdawał się być przejęty tą całą sytuacją.
-Myślę, że tak.- Odparła niezdecydowanym tonem.
Chwyciła za rękę, którą wcześniej podał jej Shin by pomóc jej wstać. Dopiero w tym momencie przeszył ją ból w prawej nodze. Syknęła z bólu i ponownie opadła na ściółkę lasu.
-Moja noga, kurde...boli.- Wypowiedziała z grymasem na twarzy.
Wyprostowała nogę, miała obdarte kolano z którego leciała krew.
Pięknie, jak zawsze zdolna Karin.