Shin wpatrywał się w okno, za którym szalała burza. Czuł po sobie, że domek nie jest szczelny jakby się wydawało. Mokre włosy i ciało sprawiły, że lekki podmuch wiatru wywołał w nim dreszcz. Nie pokazał tego po sobie, jednak gdy nagle poczuł dłoń Karin na swojej twarzy, odwrócił się gwałtownie.
Ta momentalnie się speszyła. Cofnęła dłoń i odwróciła wzrok.
Po chwili poczuł na sobie coś ciężkiego rzuconego na niego. Był to koc. W między czasie usłyszał niewyraźny głos Karin. Wciąż była do niego odwrócona.
Bez słowa wziął okrycie do rąk i położył go na plecach dziewczyny.
- Mi nie jest zimno. - Odparł jedynie i dokończył swoją kanapkę. - A tobie nie jest? Tak się o mnie troszczysz.
Pochylił się w jej stronę, położył rękę na jej ramieniu i bez słowa został w takiej pozycji.
- Faktycznie tak jest cieplej.

Czując, że dziewczyna jest zawstydzona i poruszona zarazem, chciał cofnął dłonie, kiedy jednak Karin postanowiła wstać. Nie wyszło jej to jednak tak, jak normalnemu człowiekowi, gdyż chwilę potem osunęła się na podłogę.
- Hm, ale niezdara z ciebie - odparł Shin, podając jej rękę i pomagając wstać.
Kiedy wstała i otrzepała się bez słowa, chłopak pociągnął ją do siebie. Trwali tak w milczeniu przez dłuższą chwilę, a on potrafił wyczuć jej przyspieszony oddech.
- Nie chce, żebyś mi tak uciekała. - Odparł cicho, ale powoli i wyraźnie, jakby bał się, że Karin nie dosłyszy jego słów.
Znów zapadła cisza, podczas której chłopak zastanawiał się, dlaczego tak nagle zareagował. Jednak czuł, że nie powinien się powstrzymywać przed tym, co chce powiedzieć.
- Tym bardziej nie chcę, bo to może być których z ostatnich razy... kiedy się widzimy... - powiedział znów.
Zaskoczyła go posłuszność dziewczyny. Spodziewał się wyrywania, krzyczenia i odpychania, jednak tak się nie stało. Tym razem, dziewczyna słuchała go uważnie, co wprawiło go w zakłopotanie.

Shin jednak nie miał zamiaru usnąć, choć pragnienie wypoczynku dawało o sobie znać. Podczas gdy Karin miarowo oddychała na jego ramieniu, chłopak spojrzał na jej twarz wyrażającą łagodność. Uśmiechnął się do siebie, gdyż nie był przyzwyczajony do takiego zachowania dziewczyny. No cóż, nawet demon w śnie wyglądałby uroczo. A idealny przykład ma przed sobą. Miał teraz możliwość zadowolenia się z jeden z niewielu chwil, kiedy nie rzucała się na niego z pazurami lub słowotokiem zgryźliwych słów (nie dowiedziono, które z tych czynności u kobiety są gorsze).
Drgnął ręką, jednak nie chcąc obudzić Karin, znów znieruchomiał. Dopiero kiedy miał pewność, że tak się nie stanie, skierował swoją dłoń w jej stronę, kładąc ją na jej głowie. Przejechał po jej lśniących włosach, które pobłyskiwały w migającym świetle kominka. Były niezwykle miękkie i gładkie w dotyku.
Prawdę mówiąc walczył uparcie z własnym zmęczeniem, jednak ponura pogoda na zewnątrz nie pomagała mu w tym ani trochę. W końcu, nim się zorientował, zasnął. Miał cichą nadzieję, że cała ta sytuacja nie była tylko jego snem, wyimaginowaną sytuacją skonstruowaną w głowie, a kiedy się obudzi wszystko okaże się zwykłą fikcją i tuląca się do jego ramienia Karin będzie złudzeniem, jej miękkie, miodowe włosy i jej cichy głos. Nawet jej mała postać. Dlatego nie chciał zasnąć. Żeby tego nie stracić.

Shin od dłuższego czasu już nie spał. Czuł na swoim ramieniu głowę Karin, która nie wydawała się ciężka. Wręcz przeciwnie, była taka drobna i miał wrażenie, jakby jej oddech był tylko powiewem letniego wiatru, a włosy tylko piórami zgubionymi gdzieś w locie przez ptaka, delikatne, puszyste i lekkie. Kiedy poczuł jak się porusza, zamknął oczy, żeby nie mogła dostrzec, że na nią spoglądał.
Lubił na nią patrzeć. Nie wiedział dlaczego, ale działała na niego jak zapominajka. W dobrym znaczeniu tego słowa. Kiedy tylko ją widział, miał wrażenie, że nic innego się nie liczy. Ani życie w luksusach zagwarantowane mu przez ojca, ani to, że może kiedyś to stracić. Ani też to, że Keichi prawdopodobnie coś na niego szykuje i pomaga mu w tym Yoru. Zdążył już zauważyć, że ta dziewczyna coś knuje. Może i wygląda na głupią, ale sprytu jej nie brak.
Kiedy znów poczuł, jak dziewczyna kładzie się obok niego, otworzył oczy. Spojrzał od razu na nią, jakby chciał utrwalić ten moment w pamięci.
- Kiedy w stołówce, niedawno, mówiłaś, że kłamałem... Co miałaś na myśli? - wiedział, że Karin może czuć się zaskoczona tym pytaniem. Czekał jednak cierpliwie, chcąc poznać odpowiedź.


- Zobaczcie tutaj! Drzwi są otwarte! - Shin skierował wzrok na postać stojącą w progu i krzyczącą do kogoś na zewnątrz.
Podniósł się z kanapy.
- Tu jesteście! Dzięki Bogu! Gdyby Twój ojciec się o tym dowiedział! O jej, dzięki Bogu! - Nauczyciel odetchnął z ulgą, ocierając przy tym czoło. Wciąż spoglądał na chłopaka, jakby zaraz miało się okazać, że to tylko pomyłka.
- Zgubiliśmy się... - odparł czarnowłosy z wyczuwalną irytacją i odrobiną wstydu. Co jak co, ale na syna znanego biznesmena zgubienie się w lesie było... po prostu głupie.
Chwilę potem w drzwiach pojawiło się kilkoro uczniów i dorosłych, prawdopodobnie opiekunów i personelu hotelu. W jednej z obecnych tu kobiet, Shin poznał recepcjonistkę.
- Baliśmy się o was. Wszyscy wrócili do hotelu, tylko was nie było - zaczął opowiadać jakiś chłopak, z którym Shin kiedyś grał na wfie. - Myśleliśmy, że wróciliście szybciej od wszystkich, ale przeszukaliśmy hotel, dzwoniliśmy do was i nikt nie odbierał...
- Rozumiem, że mam nie mówić nic panu Irie? - odezwała się kobieta z personelu. Znała jego ojca, gdyż pracowała tu jeszcze za czasu, kiedy Shin był mały i przyjeżdżał tutaj. Teraz wyglądała trochę inaczej. Między brązowymi, średniej długości włosami przeplatały się siwe kosmyki, a twarz okalało kilka zmarszczek widocznych, kiedy ta się uśmiechała bądź mówiła.
- Myślę, że nie ma takiej potrzeby. - Powiedział nauczyciel, uśmiechając się do chłopaka.
Ten skinął, mając w głowie wyobrażenie ojca, kiedy ten wścieka się i zakazuje mu powrotu do szkoły i spotykania się z Karin. Co jak co, ale od tej chwili będzie decydował sam o swoim życiu. Nawet jeśli to sprawi, że będzie musiał opuścić dom rodzinny.

Ostatnio edytowany przez Shin (2013-05-24 19:59:59)

Shin wyszedł na zewnątrz wraz z resztą osób. Popatrzył na niebo. Było przejrzyste, bez żadnej chmury, słońce zdawało się nie oszczędzać. Jak to możliwe, że wczoraj spotkała ich taka ulewa? Uznał, że musiał być to jakiś szczęśliwy przypadek, dzięki któremu mógł zbliżyć się do Karin.
- Przepraszam, że musieliście się o nas martwić - skłonił się w szczególności do nauczyciela, który wyglądał teraz, jakby zdołał uciec groźnym przesępcą. Był wciąż poruszony, ale coraz bardziej ogarniała go ulga.
- W porządku. Najważniejsze, że jesteście cali. - Odezwał się jeden z opiekunów, kładąc rękę na ramieniu Shina.
- Dziękuję - czarnowłosy wyprostował się.

- Shin... - usłyszał swoje imię wymawiane szeptem przez kogoś idącego za nim.
Odwrócił się.
- Jak było? - usłyszał ponownie i spostrzegł, że posiadaczem głosu jest Hayate. Jego twarz wyrażała zaciekawienie. Chłopak dodatkowo dostrzegł wymowne spojrzenie.
- Co było? - Irie uniósł jedną brew w geście niezrozumienia. Prawdę mówiąc zrozumiał aluzję doskonale, jednak nie miał ochoty na nią odpowiadać.
- Noo wiesz, w końcu byliście... - tutaj zatrzymał się i odczekał jak grupka odejdzie od nich na bezpieczną odległość. Ruszył wolnym krokiem, ciągnąc za sobą kolegę - ...byliście sami.
- Było mokro, zimno i strasznie plebejsko.
- Hę? - teraz to Hayate nie pojął odpowiedzi.
- A co? Oczekiwałeś, że ci wszystko wyszczekam. - Uśmiechnął się chytrze i przyspieszył kroku.
- Myślałem, że jesteśmy kolegami! - krzyknął za nim w-fowy znajomy i poszedł za nim.
Shin spojrzał na idącą przodem Karin. Teraz, jakby pomyśleć, nie miał wobec niej takich zamiarów, jakich się spodziewał Hayate. Właściwie, w pewien sposób go pociągała, jednak... Czyżby naprawdę mu się podobała? A może to tylko uwielbienie do koleżanki z klasy? Z resztą, dlaczego on się nad tym zastanawia. To przecież on pierwszy zaczął tę znajomość.
Rozmyślania przerwał mu głos dziewczyny. Nagłe przeprosiny były dla niego zaskoczeniem, toteż przez chwilę nie mówił nic.
- Takiego długu wdzięczności chyba nikt jeszcze u mnie nie miał. Nie wiem w jaki sposób go spłacisz, ale drogo sobie liczę odsetki.
Następnie odwrócił się do Hayate, który najwyraźniej przysłuchiwał się im obu, bo patrzył na niego, unosząc znacząco brwi i patrząc na niego sugestywnie.

Ostatnio edytowany przez Shin (2013-06-29 00:03:44)

Shin nie był w tej chwili pewien czy stanął, czy szedł dalej. W jednym momencie wszystko rozmyło się w nicość i teraz jedynie wspomnienie całusa było centrum jego myśli. Nie miał już najmniejszej ochoty odwracać się w stronę Hayate, bo chłopak zapewne dostał oczościsku patrząc na nich podejrzliwie.
Czarnowłosy spojrzał na pędzącą przodem Karin i uśmiechnął się pod nosem. Dziewczyna coraz częściej robiła mu tak miłe niespodzianki i nie wiedział czy dopnął wreszcie swego celu - ujarzmić tygrysicę.

Kiedy zjawili się w hotelu i zostali tłumnie przywitani przez uczniów, Shin został odprawiony do swojego pokoju, tak samo jak i Karin, by mogli przygotować się na śniadanie. Poza tym noc w takich warunkach, w jakich spędzili oboje była z pewnością męczącym doświadczeniem, więc mieli również trochę czasu dla siebie.
Chłopak właśnie zamykał drzwi, kiedy usłyszał dzwonek swojego telefonu. Sięgnał po niego, a kiedy zobaczył na ekranie imię swojego ojca, przez chwilę wahał się czy odebrać. W końcu, stwierdzając, że czy przez telefon czy na żywo i tak będzie musiał przejść przez rozmowę, więc nacisnął przycisk zielonej słuchawki.
- Przemyślałem sobie wszystko dokładnie, kiedy cię nie było. - Usłyszał spodziewany głos mężczyzny, który najwyraźniej oszczędził sobie powitania. - Możesz się jeszcze opamiętać. Jadę niedługo na delegację do Tajwanu. Jak tylko wrócisz, pojedziesz ze mną i...
- Ale...
- ...mogę ci wybaczyć ten nieodpowiedzialny wybryk. Rozumiem, że to takie młodzieżowe bunty. Jednak musisz stawić czoła dorosłości i zachowywać się jak na spadkobiercę przystało. - Kontynuował pan Irie, zupełnie ignorując swojego syna.
Chłopak wiedział, że teraz nie da rady się sprzeciwić. Właściwie... pojedzie. Pokaże ojcu, że jeśli potrafi, może być odpowiedzialny za siebie. W przyszłości będzie musiał tę cechę wykorzystać.
- Na ile? - spytał jedynie, wyglądając przez okno na parking przed hotelem. Spojrzał na swój zaparkowany samochód.
- Nie wiem. W biznesie tak jest, że nie wiadomo ile może zająć podejmowanie interesów. Powinieneś to dobrze wiedzieć, ale ta dziewucha ci kompletnie...
- Nie mieszaj jej w to! - zaprotestował ostro. - Pojadę tylko wtedy, gdy pozwolisz mi decydować za siebie.
W słuchawce nastała cisza.
- Wiedz, że jako ojciec...
- Po prostu powiedz tak lub nie...
- Shin... Nie, synu... - zawahał się mężczyzna. - Nie wiesz jeszcze nic o prawdziwym świecie. Myślisz, że to będzie takie łatwe. Wiem do czego dążysz. Nie chcesz zająć mojego miejsca, chcesz żyć z tą biedaczką. Ale pojedziesz, przemyślisz to, zobaczysz, że nie masz wiele do wyboru...
- Pojadę... - przerwał mu Shin - ...ale mam swoje zdanie, którego nie zmienię nawet pod twoją presją.
Rozłączył się i wciąż trzymając w ręce komórkę, opuścił ręce wzdłuż ciała. Wiedział od początku, że będzie prowadził ze swoim ojcem bitwę na argumenty. Tylko kto ją wygra?
Sięgnął znów po swój telefon i wybrał numer Karin. Napisał do niej wiadomość.

"Spłaciłaś dopiero część swojego długu. A gdzie reszta? Będę czekać na parkingu w południe. Shin"

Następnie spojrzał na swoje rzeczy, niektóre w wielkim chaosie. "Chyba czas się zebrać"

Ostatnio edytowany przez Shin (2013-05-24 21:32:11)

Shin popatrzył po swoim pokoju. Łóżko idealnie wyścielone, szafa pusta, porządek na półkach. Tylko przed drzwiami stała walizka zapełniona rzeczami, które zabrał tutaj ze sobą. Postanowił wyjechać wcześniej, unikając w ten sposób chaosu, w którym znalazłby się hotel, jak tylko uczniowie spostrzegliby, że wrócił. Miał na sobie białą koszulę i dżinsy. To chyba jeden z niewielu momentów, kiedy nie musiał ubierać się w garnitur, który preferował jego ojciec.
Spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. Kilka minut przed 12. utwierdziło go w przekonaniu, że to już ten moment, żeby wyjść na zewnątrz. Sięgnął po kluczki i telefon na stoliku, podniósł walizkę i otworzył drzwi.
Kierując się w stronę windy, ostatni raz rzucił okiem na numer 224. Nacisnął guzik.

Tak jak się spodziewał, była pora śniadaniowa, więc bezpiecznie mógł opuścić budynek. Pożegnał się jeszcze z recepcjonistką, która zaprosiła go, by wpadł jeszcze kiedyś do nich. Skłoniła się nisko i odebrała od niego klucze.
Shin wyszedł na zewnątrz. Słońce oświetliło jego postać, powodując u niego miłe uczucie ciepła. Powiewał delikatny wiatr strącając z drzew kwiaty zakwitłe prawdopodobnie dzięki wczorajszemu deszczu. W oddali drzewo sakura było okrążone przez dywan różanych płatków. Skierował się do swojego samochodu, by odłożyć swój bagaż. Znów zerknął za zegarek, tym razem znajdujący się na jego nadgarstku. Zatrzaskując drzwi, wyprostował się, by wyjrzeć za postacią Karin. Spostrzegł jej drobną postać pod jednym z drzew. Ruszył w jej stronę.

Kiedy był kilka metrów od niej, starała się na próżno zerwać gałąź z drzewa. Bez słowa podszedł do niej. Podniósł rękę tak, by pomóc jej.
- Czy wiesz, że nie możesz sobie od tak dewastować tutejszych drzew? Lubię na nie patrzeć, a jeśli ktoś pójdzie w twoje ślady, to nie będę miał na co - podał jej zerwaną gałąź z kwiatem, który chyba nie zdążył jeszcze opaść na trawę. Kiedy dziewczyna sięgnęła po niego, cofnął dłoń i zerwał go. Nim zdążyła zareagować, wplótł go w jej włosy.
- Nie sądzisz, że tak wygląda lepiej? Gałąź nie wyglądała tak dobrze, jak ty w nim. - Widząc zaskoczony wyraz twarzy Karin, wyrzucił z siebie - Czy coś takiego. Chyba lepiej wychodzą mi sarkazmy.

Na pytanie Karin nie odpowiedział od razu. Upewnił się, że nikt ich nie podsłuchuje ani nie podgląda. Spojrzał na dziewczynę, ale zorientowawszy się, że nie potrafiłby mówić do niej, patrząc na jej przenikliwe oczy, odwrócił głowę i patrzył w nieokreślony punkt gdzieś w oddali.
- Pamiętasz jak dzisiaj zadałem ci pytanie? Jeszcze gdy byliśmy w tym domku? - zaczął i nie czekając na odpowiedź, kontynuował. - Niedługo wyjeżdżam. Nie wiem na ile, to zależy do tego, jak nam się powiedzie... za granicą. Mój ojciec za wszelką cenę chce działać według własnego mniemania. Nie ma na uwadze tego, co ja myślę. Chce mu pokazać, że mogę działać na własną rękę, nawet bez jego ojcowskiej "troski".
Podrzucił w powietrze trzymane w ręce klucze od samochodu, by za chwilę je złapać.
Teraz, kiedy tak o tym myślał, już od początku nie podobała mu się praca ojca. Może dlatego, że z czasów dzieciństwa bardziej pamiętał twarze sprzątaczy i pokojówek niż własnego rodziciela. A jedną z wielu różnic między nimi dwoma było to, że Shina wciąż w Japonii ktoś trzymał, kto nie pozwalał mu opuścić domu rodzinnego.